Język równości

W strukturę języka polskiego jest wpisana . Większość określeń jest rodzaju męskiego.

Przyzwyczailiśmy się do tego i w większości przypadków tego nie zauważamy. Nawet śmieszą nas i drażnią próby znajdowania żeńskich form: np. ministra, architektka, psycholożka, świadkini. Jednak fakt, że dla tak wielu określeń nie ma żeńskiej formy wynika z tego, że przez wieki kobiety były wykluczone z wielu dziedzin życia. Teraz jest inaczej, ale język się zmienia bardzo powoli i w bólach. Zwróćmy tylko uwagę na ogólne nazwy w życiu społecznym: pacjenci, klienci, obywatele, podatnicy. Odnoszą się zarówno do mężczyzn jak i do kobiet mimo, że są w męskiej formie.

Znacznie rzadziej spotykamy się z formami typu: pacjentki i pacjenci lub obywatele i obywatelki.

Język kształtując rzeczywistość, może utrwalać istniejące nierówności lub je eliminować. „Język równościowy” jest narzędziem, który unika stereotypowych, dyskryminujących określeń i może wpłynąć na zmianę powszechnie używanego języka.